چرا در قرنطینه همه مردمِ دنیا نان می پزند؟ - وبلاگ خوراکی

به گزارش وبلاگ خوراکی، در قرنطینه و در دورانِ کرونا مردم در سراسر دنیا بیش از پیش به فعالیتِ نان پختن می پردازند. آیا فقط ترس از کمبودِ مواد غذایی است که مردم را وادار نموده به شکلی دیوانه وار آرد و مخمر تهیه نمایند. یا علت های دیگر در پسِ آن وجود دارد؟این کاری است که شما نه فقط برای خودتان بلکه برای دیگران انجامش می دهید. هر کسی دارد نان می پزد و تصاویرش را در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارد؛ تصاویرِ نان و نه نان های واقعی است که با دیگران به اشتراک گذاشته می گردد؛ نان به شکلی نمادین با دیگران قسمت می گردد.

رنگ پریده و ترد است و در عرضِ یکساعت عمل می آید.

با به درازا کشیده شدنِ قرنطینه در سراسر جهان، نانوا های خانگی تبِ کابین (ملالت و تشویش (و غیره) که در اثر زیستن در اتاق کوچک و کم نور و یا در جای دور افتاده (به ویژه در زمستان) حاصل می گردد) را با مشت کوبیدن و ورز دادنِ خمیرِ نان از تن به در می نمایند؛ همین امر باعث شده فراوریِ خمیرِ نان در کشور های غربی افزایش یابد.

کارخانه های فراوریِ صنعتیِ مخمر - ارگانیسم های ریزِ زنده ای که برای تهیه یک نانِ خوب ضروری هستند - می گویند تقاضا برای این ماده به قدری افزایش یافته که نزدیک است از عهده مدیریتِ آن ها خارج گردد.

کارخانه مخمر رِد اِستار ییست در آمریکا در وبسایت خود نوشته: ما داریم با نهایتِ سرعت مخمر فراوری می کنیم؛ اما میزانِ تقاضای جدید برای مخمر بی سابقه است.

هیچ کسی نمی توانست پیش بینی کند که مخمر از قفسه فروشگاه ها ناپدید خواهد شد.

توزیع نمایندگانِ ملزوماتِ نان پزی در فرانسه، ایتالیا، کانادا و سوئیس هم همین نظرات را دارند.

بهترین نان های جهان و تاریخچه آن ها

ذخیره سازیِ موادِ غذاییِ حیاتی دیوانگی تلقی نمی گردد. بسیاری از کشور ها در بحبوحه کند شدنِ رشدِ اقتصادِ جهانی، صادراتِ گندم را محدود نموده اند؛ زیرا آن ها به این حقیقت که کمبودِ نان از گذشته منشأ انقلاب ها بوده حساس هستند؛ و بهای گندم نیز در آمریکا بالا رفته است.

با این حال همچنان در فروشگاه ها نان پیدا می گردد و ازیادِ ناگهانی تصاویری از انواعِ نان در شبکه های اجتماعی که توسطِ مردم در خانه هایشان پخته می گردد، نشان می دهد که آن ها آرد را برای روزِ مبادا ذخیره ننموده اند.

در عوض، برای آن هایی که محکوم به تحملِ یک منظره تکراریِ روزمره هستند و قادر نیستند بحرانی که در بیرون از خانه در جریان دارد را کنترل نمایند؛ نان پختن فعالیتی همه جانبه است که برای آن ها آرامش به ارمغان می آورد: شما نمی توانید درحالیکه با آرنج در خمیر نان فرو رفته اید و آن را با دستانتان ورز می دهید، موبایلِ خود را چک کنید تا آمارِ مبتلایان به کرونا را به صورتِ برخط مشاهده کنید.

این فرایندِ چسبناک همچنین آن روتین و روزمرگیِ عفونت زدایی، استفاده از پد های الکلی و اسپریِ دائمیِ وایتکس را به هم می ریزد: درست کردنِ نان یعنی دوست شدن با میکروارگانیسم ها، بیدار کردنِ مخمر با هوای گرم یا به دام انداختنِ مخمر های وحشی که در هوا هستند، مغذی کردنِ آن ها با آرد و شمردنِ نفس های آن ها و منتظر ماندن برای آنکه باعثِ پف کردنِ خمیر و بالا آمدنِ آن شوند.

مادالِنا بُرساتو، محققِ فلسفه نان در دانشگاهِ تورین، می گوید: بسیار خنده دار است، چون تا یک ماهِ پیش همه در رژیمِ غذاییِ فاقدِ گلوتن بودند و حالا همه با هم نانوا شده اند.

در ایتالیا و فرانسه که در هر گوشه و کنار و خیابان نان پزی وجود دارد، پختِ نان در خانه بسیار نامعمول است. بُرساتو این فرض را مطرح می نماید که احتملاً این کار در وضعیتی که مردم باید فاصله گذاریِ اجتماعی را رعایت نمایند، نوعی نمادِ وحدت است.

این کاری است که شما نه فقط برای خودتان بلکه برای دیگران انجامش می دهید. هر کسی دارد نان می پزد و تصاویرش را در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارد؛ تصاویرِ نان و نه نان های واقعی است که با دیگران به اشتراک گذاشته می گردد؛ نان به شکلی نمادین با دیگران قسمت می گردد.

بعلاوه، دیگر کسی از دیگری باهوش تر نخواهد بود؛ اگر یک قرصِ کاملِ نان را بخورد. [احتمالاً اشاره دارد به تأثیراتِ گلوتن بر سلول های عصبی و مغز که گفته می گردد باعث کندی حافظه می گردد. مترجم.]

منبع: CNN

مترجم وبلاگ خوراکی: عاطفه رضوان نیا